Dag 18, maandag 5 juni
Door: Arie jr
Blijf op de hoogte en volg Arie
05 Juni 2017 | Frankrijk, Saint-Paul-lès-Dax
Mijn vader heeft ontdekt wat het schijfje is met Heerlen erop dat onze vrienden-op-de-fiets in Mechelen hadden gevonden. Het is een rond metalen identificatieplaatje uit de asurn van zijn vader, mijn opa dus. Opa de Wit, ook Arie geheten, is in 1999 overleden en gecremeerd in Heerlen. Het ijzeren plaatje heeft mijn vader altijd bewaard en nu meegenomen op deze reis, om neer te leggen in Spanje aan de voet van de Cruz de Ferro. Dat is een ijzeren kruis waar pelgrims al heel lang een voorwerp achterlaten, bijvoorbeeld als symbool om iets af sluiten. Hij miste vandaag dat plaatje. Ik vroeg aan hem, staat daar Heerlen op. En toen viel het kwartje. Pol en Erika: mochten jullie het plaatje nog hebben, zouden jullie dan naar mij willen opsturen? Ik moet mijn vader toch beter in de gaten houden. Eergisteren vergat hij ook al zijn telefoonoplader.
Vandaag trokken we verder door Les Landes, het uitgestrekte bosgebied dat vroeger door pelgrims werd gemeden, zoals verteld in het verslag van gisteren. Nu zijn het uitgestrekte naaldbossen voor de productie, in rechte lijnen aangeplant, torenhoog en mijlenbreed. Als je er doorheen kijkt zijn het net zuilengalerijen, kathedralen van bomen. Erdoor heen lopen kaarsrechte wegen, alsof ze met een lineaal erlangs zijn aangelegd. Af en toe kruisten we een beekdalletje. We zagen geen wolven, wel een ree en een konijn. Op een open plek zag ik ineens een hop, niet het ingrediënt voor bier - waar de eerste gedachte naar uit gaat - maar de vogel. Een prachtige vogel met een enorme kuif. En tijdens de lunch hoorde we ze roepen - oep-oep-oep, oep-oep-oep - en zagen we er meerdere rondvliegen. En zo peddelden we voort, over de kaarsrechte wegen waaraan geen eind leek te komen. En ineens was ik mijn vader kwijt. Ik stopte om wat foto's te maken, ik riep: Foto!, maar mijn vader hoorde het niet. Net daarna kwam een afslag waar ik op gevoel naar links ging (de verkeerde richting), maar mijn vader naar rechts was gegaan. Ik trapte flink door om mijn vader in te halen, maar voelde op gegeven moment nattigheid omdat ik ineens de zon recht in mijn gezicht had. Dus draaide ik weer om, en uiteindelijk zag ik hem in de verte staan wachten. Vader en zoon herenigd fietsten we verder door het saaie landschap. Maar het was prima weer, regelmatig voor de wind schoot het lekker op. Af en toe een nederzetting, zonder voorzieningen, maar wel altijd voorzien van een oud kerkje, meestal gewijd aan St Jacques. De kerkjes boden in het verleden onderdak aan de pelgrims die het toch waagden door Les Landes te trekken. Aan het eind van de middag verlieten we het gebied. Aan de horizon zagen we de Pyreneeën opdoemen. Nog één dag, dan staan we aan de voet ervan.
We zijn gestopt in Dax, na 105 km, en slapen in een pelgrimsrefuge in een gebouwtje naast de parochiekerk. Deze refuge kan onderdak bieden aan 8 pelgrims en tot nu toe zijn we de enige. We hebben dus weer een bijzondere slaapplek!
Vandaag trokken we verder door Les Landes, het uitgestrekte bosgebied dat vroeger door pelgrims werd gemeden, zoals verteld in het verslag van gisteren. Nu zijn het uitgestrekte naaldbossen voor de productie, in rechte lijnen aangeplant, torenhoog en mijlenbreed. Als je er doorheen kijkt zijn het net zuilengalerijen, kathedralen van bomen. Erdoor heen lopen kaarsrechte wegen, alsof ze met een lineaal erlangs zijn aangelegd. Af en toe kruisten we een beekdalletje. We zagen geen wolven, wel een ree en een konijn. Op een open plek zag ik ineens een hop, niet het ingrediënt voor bier - waar de eerste gedachte naar uit gaat - maar de vogel. Een prachtige vogel met een enorme kuif. En tijdens de lunch hoorde we ze roepen - oep-oep-oep, oep-oep-oep - en zagen we er meerdere rondvliegen. En zo peddelden we voort, over de kaarsrechte wegen waaraan geen eind leek te komen. En ineens was ik mijn vader kwijt. Ik stopte om wat foto's te maken, ik riep: Foto!, maar mijn vader hoorde het niet. Net daarna kwam een afslag waar ik op gevoel naar links ging (de verkeerde richting), maar mijn vader naar rechts was gegaan. Ik trapte flink door om mijn vader in te halen, maar voelde op gegeven moment nattigheid omdat ik ineens de zon recht in mijn gezicht had. Dus draaide ik weer om, en uiteindelijk zag ik hem in de verte staan wachten. Vader en zoon herenigd fietsten we verder door het saaie landschap. Maar het was prima weer, regelmatig voor de wind schoot het lekker op. Af en toe een nederzetting, zonder voorzieningen, maar wel altijd voorzien van een oud kerkje, meestal gewijd aan St Jacques. De kerkjes boden in het verleden onderdak aan de pelgrims die het toch waagden door Les Landes te trekken. Aan het eind van de middag verlieten we het gebied. Aan de horizon zagen we de Pyreneeën opdoemen. Nog één dag, dan staan we aan de voet ervan.
We zijn gestopt in Dax, na 105 km, en slapen in een pelgrimsrefuge in een gebouwtje naast de parochiekerk. Deze refuge kan onderdak bieden aan 8 pelgrims en tot nu toe zijn we de enige. We hebben dus weer een bijzondere slaapplek!
-
05 Juni 2017 - 22:43
Hans Cornelissen:
Ha die Arie en je pa,
Al heb ik tot nu toe vooral uitgeblonken dor afwezigheid op deze reageerpagina, ik heb net als vele anderen gesmuld van alle belevenissen en ook van alle cultuurhistorie die je n.a.v. de pelgrimage beschrijft. Prachtig. Ondertussen begint het bij mij wel steeds meer te wrikken dat zowel je vader als jijzelf al 'bezet' zijn met wereldse partners in de wereldse, terwijl de kwijnende kloostergemeenschappen hier en daar maar wat blij zouden zijn met versterking door twee sterke mannen met allerlei 'skills' die oh zo nuttig zouden kunnen zijn in monastische kringen. Al heb ik tussen de regels door ook wel wat gedachten en activiteiten voorbij zien komen die nog wat monastisch schaven zouden kunnen gebruiken...
Als mede-vogelfanaat ontgaan mij natuurlijk niet de vrolijke dudeljo van de wielewaal en het oep-oep-oep van de naamgenoot van dat onovertroffen bieringredient. (Geen van beide nog gezien hier dit jaar, in ons toch vrolijke en bierrijke kikkerlandje.)
Het allerbeste voor deel twee van de pelgrimage; geniet maar niet met mate. Ik zal hier de vogelwereld in de gaten houden voor je en de leuke vogels nog even in de wacht zetten voor als je weer terug bent. Als je dan al niet te veel verwend bent met exotisch gevleugelte (in de lucht of op je bord...)
Groet!
Hans
ps: hier alles prima hoewel monastisch gezien nogal minimalistisch -
06 Juni 2017 - 15:15
Fleur:
Lieve Arie Jr, wat ben je toch heerlijk naïef in de vader-zoonrelatie! Vooropgesteld dit: je lezerspubliek smult enorm van je reisblog. Maar wat denk je dat je Vader doet als jij zo uitgebreid aan het schrijven bent? Denk je nu echt dat hij elke keer praatjes maakt met de Gastvrouw met haar steenkolen Engels? Welnee! Hij schrijft ook een reisblog en dat is complementair aan het jouwe.
Dus wij, jullie fans, wisten al lang dat Sr het naamplaatje had achtergelaten bij Erika. Die zit ook in het complot. En die zou langs haar neus weg vragen of jullie misschien een gedenkplaatje waren vergeten? Maar - net als ondergetekende meestal eerst de clou vertelt en dan pas de rest van de mop - vermeldde ze er per ongeluk wel al bij dat er "Heerlen" op stond. Dat bracht je pa even van zijn à propos, maar hij is ook niet voor één gat te vangen en zond ter afleiding snel een Brigitte Bardot- achtige op je pad, die jullie spontaan de weg ging wijzen (hij kent je zwakheden). Wij leefden allemaal mee op het parallelle blog en waren bang dat je het te snel door zou hebben. Er werden zelfs al weddenschappen over afgesloten wanneer het kwartje bij jou zou vallen met als inzet een flinke pul kloosterbier.
Vanavond als jullie bij de Pyreneeën zijn, zou hij het pas verklappen. Hij heeft het plaatje in bewaring gegeven bij Erika, zodat jullie het daar volgend voorjaar kunnen ophalen, als jullie de alternatieve pelgrimsroute met het zwaardere traject gaan fietsen. Je hebt inmiddels immers bewezen dat je het aan kan!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
