Dag 27, woensdag 14 juni

Het lijkt wel of we terugreizen in de tijd. De geschiedenis is hier zo tastbaar: oude romaanse kerken, kloosters, Tempeliersburchten. Het houdt maar niet op. We vertrokken weer vroeg, het zou 35 graden worden op de meseta. Het was heerlijk rustig en koel, en vogels, overal vogels! Kuifleeuweriken, veldleeuweriken, Europese kanaries, grauwe gorzen (daar heb je ze weer), kneuen, nachtegalen, wielewaalos, ze zongen allemaal uitbundig hun ochtendlied. We hoorden een typisch klok-klok-klok in de graanvelden. Opeens zagen we er een paar oversteken: rode patrijzen! En holy fuck: 6 hoppen vliegen voor ons uit! Voordat we echt de meseta opgingen, pauzeerden we even in Fromista. Daar staat een oude romaanse voormalige kloosterkerk van San Martin, en die is zo ontzettend puur en zo mooi van eenvoud. Kenmerkend zijn de geblokte banden die als versiering zijn aangebracht en die heel veel kerken hebben op de St Jacobsroute. Binnenin gave kapitelen die verhalen vertellen voor de niet-lezende middeleeuwer. Verder bekeken we een gotische zuil van de rechterlijke macht uit de 15e eeuw waar misdadigers werden berecht.
Na Fromista gingen we dan echt de schaduwloze vlakte op. Hier dwalen de geesten rond van pelgrims die onder de brandende zon van uitputting zijn omgekomen, hun karkassen leeggegeten door de gieren. Nu zijn er uitgestrekte graanvelden, zover als het oog reikt en nog verder, en kaarsrechte wegen. In Fromista kruisten we de wandel-camino, en we zien ze weer, de wandelmieren. Ze lopen nu op een wandelpad naast onze weg. Ik heb bewondering voor ze. Waar wij als fietser 2 uur over doen, doen zij ruim 8 uur over. De meeste mieren stoppen begin van de middag - de hoogste temperatuur wordt om 15/16 uur bereikt - en staan in de rij om in te checken bij een albergue, een pelgrimsherberg. Een stel Schotten, in kilt, zitten op een terras aan het bier. Een klein aantal waagt het erop om door te lopen, dat zijn de echte die hards. We passeren een klein dorpje, een etappeplaats voor de pelgrims, met een prachtige kerk die hoog boven de huizen uitsteekt, gebouwd door de tempeliers, met een albergue voor de pelgrims. Hier moeten de pelgrims kiezen: blijven of doorlopen. Hierna zijn er 40 km lang geen voorzieningen, geen water, geen schaduw. Gedurende 10 km delen we met de wandelaars een grindweg: een authentiek tracé van een Romeinse weg. Hier marcheerden 2000 jaar geleden de Romeinse legioenen! We passeren een enkele moedige mier, en vragen naar hun conditie. We hoeven gelukkig geen eerste hulp te verlenen. We peddelden voort en kregen toch wel last van de hitte. 43 graden in de zon, gaven onze thermometers aan. De wind draaide en trok aan, we kregen hem tegen! De laatste keer dat we wind tegen hadden was op onze eerste dag in NL. In no time zaten wij en onze fietsen onder het witte stof van de grindweg. Eindelijk was het grindpad voorbij, het asfalt was een verademing. We kwamen door oude dorpjes, met namen als Terradillos de los Templarios, verwijzend naar een vestiging van de Tempeliers. Na 85 km bereikten we eindelijk ons eindpunt, de stad Sahagún. Wat klinkt dat magisch! We hebben hier een heerlijk koel klein hotel, waar we onze fietsen konden afspoelen, en onszelf ook. Morgen het laatste stukje over de meseta, een kort stukje van 60 km. We arriveren dan in León, een stad die de moeite waard is om te bezoeken, met een grote kathedraal, en dat zijn we dan ook van plan om te doen.