Dag 32, maandag 19 juni
Door: Arie jr
Blijf op de hoogte en volg Arie
19 Juni 2017 | Spanje, Melide
Geruststelling: ik ben niet gebeld door de advocaat van de hoteldame over wie ik gisteren vertelde. In één van de reacties werd als waarschuwing de vergelijking getrokken met de zaak Dominique Strauss-Khan. Die vergelijking slaat de plank uiteraard volledig mis, want in mijn geval is ten eerst sprake van een knappe vent en ten tweede zou de dame in kwestie mij geen proces aandoen maar om een tweede afspraak vragen. We laten de kwestie daarom verder rusten.
We verlieten vanmorgen Sarria, een buitengewoon lelijke stad en ik begrijp niet waarom de vroegere pelgrim niet met een ruime boog om deze stad is heengelopen. We werden gisteren op het terras ook niet aardig bediend. Gelukkig was de paella voortreffelijk. Het was vanmorgen bewolkt, een ervaring die we in Spanje nog niet hadden opgedaan. De bewolking was heel apart want de zon scheen er als een koperen rode bal doorheen waar je recht in kon kijken. In de verte rommelde het. Onweer! Onder deze dreigende, violette lucht gingen we op pad. Het zou een spannende dag worden, maar daarover later. De route ging door het heuvelachtige en groene landschap van Galicië, dat vanwege zijn ligging met 2 zijden aan de Atlantische Oceaan een relatief natte provincie is met veel groen. Prachtig groen! Groene weiden, veel struiken, eikenbossen, Eucalyptus-bomen: een groot verschil met de landschappen die we hiervoor passeerden. Het onweer bleef op afstand en het bleef bewolkt. Het was drukkend warm. We gingen over een groot stuwmeer naar het tegen de helling gelegen stadje Portomarin. De oude stad ligt onder het water en de mooiste gebouwen zijn afgebroken en hogerop weer in elkaar gezet. Op de stenen zie je nog de nummers van de herbouw. Hoewel de route er niet langs ging, zijn we toch de helling opgeklommen om de kerk, die eruit ziet als een vestingtoren, te bezoeken. Dat levert weer een extra aflaat op. De kerk was helaas gesloten. Hierna was het 13 km klimmen, waarna we een prachtige smalle heuvelachtige weg insloegen langs oude verscholen dorpjes. De mieren volgden dezelfde weg, het waren er honderden! Voor de wandelaars telt alleen de laatste 100 kilometer. Als je dan voldoende hebt gestempeld, kom je in aanmerking voor het Compostelaat, een schriftelijk bewijs dat wordt afgegeven door het bisdom. Voor fietsers geldt de laatste 200 km. Er zijn dus veel wandelaars die alleen de laatste 100 km afleggen. Die komen er nu bij en daarom is het zo druk met mieren. We komen ook meer fietsers tegen, onder andere een Zwitser die vanuit Zürich is vertrokken en ongeveer net zoveel kilometers als wij heeft afgelegd. We stopten even bij een oude eik met daarnaast een granieten kruis met een bijzondere afbeelding van de piëta, Maria met haar dode zoon in haar armen. Vlak voor het einde van onze route, wees onze gids ons op een ommetje van 7 km naar het Castillo de Pambre, een goed bewaard gebleven middeleeuwse burcht. Ach, dachten we, waarom niet. Het was pas 14 uur, het was nog steeds bewolkt en weliswaar benauwd weer, maar we voelden ons prima. Dus we sloegen af, en over een smal en prachtig bebost weggetje, zeilden we naar beneden, het dal in. Toen we beneden aankwamen hadden we nog geen kilometer afgelegd, we keken elkaar en begonnen na te denken. Galicië is heuvel op, heuvel af, dus het zou geen makkelijk omweggetje worden. Kerken, musea en kastelen zijn in Spanje tussen 14 en 16 uur dicht, en het was even na 14 uur. We zouden dus bij een gesloten kasteel aankomen. Waarom hadden we daar niet eerder aan gedacht? Omkeren en dezelfde weg omhoog fietsen was geen aantrekkelijke optie. Dus we besloten door te rijden, heuvel op, heuvel af. Het was een schitterend traject. Eindelijk zagen we het kasteel in het dal liggen en het zag er prachtig uit. Ik dacht bij mezelf dat we best wel tot 16 uur konden wachten. Dit was zo mooi. We kwamen aan bij het kasteel, bleek dat het elke maandag gesloten is, en vandaag is het, precies, maandag! Helemaal voor niets omgereden. Nu moesten we weer helemaal terug naar de grote weg, via een ander weggetje. Heuvel op, heuvel af. Ineens kwam mijn vader erachter dat hij zijn zonnebril bij het kasteel had afgedaan. Dus hij weer terug, ik bleef wachten. Ineens werd het donkerder en begon het onheilspellend te rommelen. Er naderde een onweer! Ik begon spijt te krijgen van onze actie. Terwijl we al op onze hotelkamer hadden kunnen zijn, zaten we in het midden van nergens onder een dreigende lucht. Mijn vader was er weer, we hervatten onze tocht. Het begon te waaien, te druppelen, erger te rommelen. Regenjas voor alle zekerheid aan. Nu moet het toch niet erger worden! Nog meer boetedoening?Maar gelukkig, daar was de grote weg. De regen stopte en het onweer trok weg. Het gevaar was geweken! Even na 16 uur bereikten we ons hotel.
Morgen, dinsdag, bereiken we Santiago, het einddoel van onze pelgrimage. Donderdag vliegen we naar huis, woensdag gaan we Santiago bekijken, het Compostelaat afhalen en de mis bijwonen waar met een wierookvat tot hoog in het gewelf wordt rondgezwaaid. Woensdag volgt het laatste verslag, met daarin een terugblik op onze reis. Maar eerst morgen de laatste welbekende loodjes!
We verlieten vanmorgen Sarria, een buitengewoon lelijke stad en ik begrijp niet waarom de vroegere pelgrim niet met een ruime boog om deze stad is heengelopen. We werden gisteren op het terras ook niet aardig bediend. Gelukkig was de paella voortreffelijk. Het was vanmorgen bewolkt, een ervaring die we in Spanje nog niet hadden opgedaan. De bewolking was heel apart want de zon scheen er als een koperen rode bal doorheen waar je recht in kon kijken. In de verte rommelde het. Onweer! Onder deze dreigende, violette lucht gingen we op pad. Het zou een spannende dag worden, maar daarover later. De route ging door het heuvelachtige en groene landschap van Galicië, dat vanwege zijn ligging met 2 zijden aan de Atlantische Oceaan een relatief natte provincie is met veel groen. Prachtig groen! Groene weiden, veel struiken, eikenbossen, Eucalyptus-bomen: een groot verschil met de landschappen die we hiervoor passeerden. Het onweer bleef op afstand en het bleef bewolkt. Het was drukkend warm. We gingen over een groot stuwmeer naar het tegen de helling gelegen stadje Portomarin. De oude stad ligt onder het water en de mooiste gebouwen zijn afgebroken en hogerop weer in elkaar gezet. Op de stenen zie je nog de nummers van de herbouw. Hoewel de route er niet langs ging, zijn we toch de helling opgeklommen om de kerk, die eruit ziet als een vestingtoren, te bezoeken. Dat levert weer een extra aflaat op. De kerk was helaas gesloten. Hierna was het 13 km klimmen, waarna we een prachtige smalle heuvelachtige weg insloegen langs oude verscholen dorpjes. De mieren volgden dezelfde weg, het waren er honderden! Voor de wandelaars telt alleen de laatste 100 kilometer. Als je dan voldoende hebt gestempeld, kom je in aanmerking voor het Compostelaat, een schriftelijk bewijs dat wordt afgegeven door het bisdom. Voor fietsers geldt de laatste 200 km. Er zijn dus veel wandelaars die alleen de laatste 100 km afleggen. Die komen er nu bij en daarom is het zo druk met mieren. We komen ook meer fietsers tegen, onder andere een Zwitser die vanuit Zürich is vertrokken en ongeveer net zoveel kilometers als wij heeft afgelegd. We stopten even bij een oude eik met daarnaast een granieten kruis met een bijzondere afbeelding van de piëta, Maria met haar dode zoon in haar armen. Vlak voor het einde van onze route, wees onze gids ons op een ommetje van 7 km naar het Castillo de Pambre, een goed bewaard gebleven middeleeuwse burcht. Ach, dachten we, waarom niet. Het was pas 14 uur, het was nog steeds bewolkt en weliswaar benauwd weer, maar we voelden ons prima. Dus we sloegen af, en over een smal en prachtig bebost weggetje, zeilden we naar beneden, het dal in. Toen we beneden aankwamen hadden we nog geen kilometer afgelegd, we keken elkaar en begonnen na te denken. Galicië is heuvel op, heuvel af, dus het zou geen makkelijk omweggetje worden. Kerken, musea en kastelen zijn in Spanje tussen 14 en 16 uur dicht, en het was even na 14 uur. We zouden dus bij een gesloten kasteel aankomen. Waarom hadden we daar niet eerder aan gedacht? Omkeren en dezelfde weg omhoog fietsen was geen aantrekkelijke optie. Dus we besloten door te rijden, heuvel op, heuvel af. Het was een schitterend traject. Eindelijk zagen we het kasteel in het dal liggen en het zag er prachtig uit. Ik dacht bij mezelf dat we best wel tot 16 uur konden wachten. Dit was zo mooi. We kwamen aan bij het kasteel, bleek dat het elke maandag gesloten is, en vandaag is het, precies, maandag! Helemaal voor niets omgereden. Nu moesten we weer helemaal terug naar de grote weg, via een ander weggetje. Heuvel op, heuvel af. Ineens kwam mijn vader erachter dat hij zijn zonnebril bij het kasteel had afgedaan. Dus hij weer terug, ik bleef wachten. Ineens werd het donkerder en begon het onheilspellend te rommelen. Er naderde een onweer! Ik begon spijt te krijgen van onze actie. Terwijl we al op onze hotelkamer hadden kunnen zijn, zaten we in het midden van nergens onder een dreigende lucht. Mijn vader was er weer, we hervatten onze tocht. Het begon te waaien, te druppelen, erger te rommelen. Regenjas voor alle zekerheid aan. Nu moet het toch niet erger worden! Nog meer boetedoening?Maar gelukkig, daar was de grote weg. De regen stopte en het onweer trok weg. Het gevaar was geweken! Even na 16 uur bereikten we ons hotel.
Morgen, dinsdag, bereiken we Santiago, het einddoel van onze pelgrimage. Donderdag vliegen we naar huis, woensdag gaan we Santiago bekijken, het Compostelaat afhalen en de mis bijwonen waar met een wierookvat tot hoog in het gewelf wordt rondgezwaaid. Woensdag volgt het laatste verslag, met daarin een terugblik op onze reis. Maar eerst morgen de laatste welbekende loodjes!
-
19 Juni 2017 - 22:16
Carla Beumer:
Ha Arie Sr. en Jr.,
Jr. kent me wel niet, maar de verslagen van jullie zijn zo beeldend dat ik het gevoel heb ik dat ik Jr. ook ken, haha. Maar jullie hebben zo onderhand wel genoeg boetedoening gedaan, vandaar dat het onweer jullie bespaard bleef, denk ik. Dat wordt morgen een spannend dagje als jullie Santiago bereiken. Geniet van dat bijzondere moment. Ik wens jullie alvast een heel goede terugreis en Arie Sr.: hopelijk zien we elkaar bij de Wijnhoeve op een zaterdag in de toekomst!
Hartelijke groet, Carla -
19 Juni 2017 - 22:18
Harm:
Jemig Arie, ongelofelijk dat morgen alweer jullie laatste etappe is. Wat een reis zeg en wat een belevenissen. Heel veel plezier morgen!!! En natuurlijk tot volgende week -
19 Juni 2017 - 22:35
Arie De Wit:
Dag Carla, ja dit is een geweldige fietstocht. Op de teller staat al 2700 km. Maar aan alles komt een eind. Groetjes aan iedereen. Arie sr. -
19 Juni 2017 - 22:38
Floris :
Morgen nog maar even goed genieten dan van het bier, de decolleteetjes en andere ontberingen! Veel plezier morgen, een bijzondere dag! -
20 Juni 2017 - 00:15
Else:
Wat die Strauss-Khan vergelijking betreft ben ik het met je eens Arie. Ik dacht even dat je ging schrijven dat die hoteldame een advocaat op je had afgestuurd omdat ze zich genegeerd voelde in de lift terwijl ze zich nog wel zo uitnodigend presenteerde.
En bij de beschrijving van die bijzondere wolken, dacht ik, dat het wel eens rookwolken van de gigantische Portugese branden konden zijn. Heeft dat nieuws jullie bereikt?
Heel bijzonder ook de foto van die piëta. Ik heb nog nooit zo'n oude versie gezien. Het lijkt wel of de maker van het beeld twijfelde tussen Maria met kindeke of Maria met volwassen zoon. Misschien wilde hij beide in een weergeven.
Wat zullen we je reisverslagen missen Arie. Kan je niet doorgaan en schrijven over Nederlandse vogels of liever nog over je Alkmaarse bloem? Je schrijft echt verslavend. -
20 Juni 2017 - 00:20
Fleur:
Heel veel plezier morgen op weg naar het einddoel, schatten! Dat Compostelaat verdienen jullie dubbel en dwars, met jullie Buckler bier- en Handen thuis-beleid. -
20 Juni 2017 - 08:53
Danie:
Lieve pap en broer,
Wij wensen jullie veel plezier en succes met jullie laatste rit vandaag. Zal een emotioneel moment worden denk ik.
Geniet nog van jullie laatste dagen en een goede vlucht terug!
Kus
Danie -
20 Juni 2017 - 09:58
Karen:
Morgen alweer de laatste dag! De afgelopen weken ben ik met veel plezier elke werkdag begonnen met het verslag van jullie reis. Het is haast of ik er zelf bij was..... Geniet van de laatste etappe en natuurlijk daarna van Santiago: het ultieme reisdoel.
Groet Karen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
