Dag 10, zondag 29 mei
Door: Arie jr
Blijf op de hoogte en volg Arie
28 Mei 2017 | Frankrijk, Fréteval
Wat hebben we weer genoten van jullie reacties, heerlijk! Maar mon dieu wat een hitte. Onze lieve Heer maakt het ons niet makkelijk. Ik heb meerdere keren mijn shirt uitgetrokken, ondergedompeld in een koud stroompje water, en weer aangetrokken. De hoogteverschillen vielen mee, het was vrij vlak, op een tegenvaller aan het eind na. Maar daarover straks meer. De route ging vooral over kleine landweggetjes tussen golvende graanvelden, grondstof voor de baguettes van de Parijzenaren. We zijn Parijs gepasseerd op zo'n 80 km afstand maar niets van die miljoenenstad gemerkt. Boven de graanvelden joegen blauwe kiekendieven op hun prooi. Ik heb nog even opgezocht wie de heilige was wiens edele delen zijn omgeruild voor het hemd van Maria. Dat was Saint Claude. Als je dat op zijn Nederlands uitspreekt dan begrijp je waarom.
Waar praten vader en zoon zo over op deze pelgrimage? Over verleden, heden en toekomst. Ik vroeg mijn vader wat hij in zijn leven anders gedaan zou willen hebben. Hij zei, niet zo vroeg trouwen. Mijn vader was 19
toen ik geboren werd, mijn moeder 18, er moest worden getrouwd en noodgedwongen woonden mijn ouders een half jaar in bij de ouders van mijn vader. Die waren net verhuisd van Zaandam (NH) naar Heerlen (LI). Mijn vader leerde voor de kok, maar moest ineens een gezin onderhouden. Hij ging in de bouw werken, dat verdiende in die tijd erg goed. Dit verhaal kende ik natuurlijk wel, maar niet het verhaal dat hij van een steiger was gevallen, 6 meter omlaag, en daarbij zijn been had gebroken en enkele rugwervels had beschadigd. Hij heeft er met fietsen geen last van, maar dat hoefde hij mij niet te vertellen. Ik dacht dat ik mijn vader goed kende. Het vroege kind en trouwen heeft gelukkig goed uitgepakt. Ik ken geen gelukkigere mensen dan mijn ouders en ik bleek een geluk bij een ongeluk te zijn. Deze pelgrimage hebben we eraan te danken!
Daarnaast hebben we het natuurlijk ook over onze belevenissen tijdens deze tocht, over apothekersassistentes, verpleegstertjes, de serveerstertjes. Mijn vader ging vandaag voor de derde keer naar de Farmacie, ik ben toch benieuwd welke services ze daar verlenen. Een maand op pelgrimage, onze lieve Heer test ons door allerlei verleidingen op onze weg te laten verschijnen, die in verschillende gedaanten kunnen voorkomen. Ik heb er net een aantal genoemd.
We zijn als goede pelgrim uiteraard bereid vragen te beantwoorden over het hoe en waarom en ook bereid enkele mysteries van het leven te ontrafelen. Zo kwam er een paar dagen geleden tijdens een pauze in een klein dorpje een niet onaardig uitziende blonde Française naar ons toe. Ik zei snel tegen mijn vader, fiets jij maar alvast vooruit. Maar hij bleef staan, de rakker, en fluisterde in mijn oor: kijken mag toch wel? Ik zei ja pap, kijken mag van onze Orde, maar staren niet. Ze had een decolleté, dat kon je van een afstand goed zien. We hielden ons kruis stevig vast - ik bedoel het heilige kruis - ter afwering van het kwaad, want dit was de slang. Maar, en dit vooral ter geruststelling van onze vrouwen, we zijn binnen de kuisheidsgrenzen van onze Orde gebleven, hebben haar vriendelijk te woord gestaan, de zegen gegeven en zijn daarna als de bliksem op de fiets gesprongen en hard weggereden. Kijk, er is ook een andere Orde, dat is de Orde van de Bandelozen, die staan ver onderaan de ladder, die pakken wat ze pakken kunnen. Het zou op zich een positief effect kunnen hebben op het almaar dalende geboortecijfer in de door uitsterving bedreigde Franse dorpen, maar wij doen daar niet aan. Daar komt alleen maar trammelant van.
Nu het einde van de dag. We eindigden langs een riviertje, weer 90 km op de klok, genietend van de schaduw die de bomen ons bood, en prezen de namiddag. Helaas, blijkbaar was de hitte niet genoeg boetedoening, want onze chambre d'hôte bleek bovenop de enige in de omgeving te bekennen heuvel te liggen. Fokkerdefok! Met de tong op onze schoenen bereikten we de top. En daar gebeurde het, een helder licht scheen ons tegemoet. Twee kelken werden ons aangereikt, gevuld met geel vocht, met een wit schuimen kop, het alcoholpercentage gelijk aan dat van onze laatste helling, zo koel en lekker golfde dat door onze keel recht onze slokdarm in. En daarachter scheen een blauw licht, het glinsterde in de zon, het spiegelde, ik zag mijzelf erin en terwijl ik sprong kwam de vermoeide dag als een film voorbij. Een zwembad bij onze chambre d'hôte! Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. Amen.
Waar praten vader en zoon zo over op deze pelgrimage? Over verleden, heden en toekomst. Ik vroeg mijn vader wat hij in zijn leven anders gedaan zou willen hebben. Hij zei, niet zo vroeg trouwen. Mijn vader was 19
toen ik geboren werd, mijn moeder 18, er moest worden getrouwd en noodgedwongen woonden mijn ouders een half jaar in bij de ouders van mijn vader. Die waren net verhuisd van Zaandam (NH) naar Heerlen (LI). Mijn vader leerde voor de kok, maar moest ineens een gezin onderhouden. Hij ging in de bouw werken, dat verdiende in die tijd erg goed. Dit verhaal kende ik natuurlijk wel, maar niet het verhaal dat hij van een steiger was gevallen, 6 meter omlaag, en daarbij zijn been had gebroken en enkele rugwervels had beschadigd. Hij heeft er met fietsen geen last van, maar dat hoefde hij mij niet te vertellen. Ik dacht dat ik mijn vader goed kende. Het vroege kind en trouwen heeft gelukkig goed uitgepakt. Ik ken geen gelukkigere mensen dan mijn ouders en ik bleek een geluk bij een ongeluk te zijn. Deze pelgrimage hebben we eraan te danken!
Daarnaast hebben we het natuurlijk ook over onze belevenissen tijdens deze tocht, over apothekersassistentes, verpleegstertjes, de serveerstertjes. Mijn vader ging vandaag voor de derde keer naar de Farmacie, ik ben toch benieuwd welke services ze daar verlenen. Een maand op pelgrimage, onze lieve Heer test ons door allerlei verleidingen op onze weg te laten verschijnen, die in verschillende gedaanten kunnen voorkomen. Ik heb er net een aantal genoemd.
We zijn als goede pelgrim uiteraard bereid vragen te beantwoorden over het hoe en waarom en ook bereid enkele mysteries van het leven te ontrafelen. Zo kwam er een paar dagen geleden tijdens een pauze in een klein dorpje een niet onaardig uitziende blonde Française naar ons toe. Ik zei snel tegen mijn vader, fiets jij maar alvast vooruit. Maar hij bleef staan, de rakker, en fluisterde in mijn oor: kijken mag toch wel? Ik zei ja pap, kijken mag van onze Orde, maar staren niet. Ze had een decolleté, dat kon je van een afstand goed zien. We hielden ons kruis stevig vast - ik bedoel het heilige kruis - ter afwering van het kwaad, want dit was de slang. Maar, en dit vooral ter geruststelling van onze vrouwen, we zijn binnen de kuisheidsgrenzen van onze Orde gebleven, hebben haar vriendelijk te woord gestaan, de zegen gegeven en zijn daarna als de bliksem op de fiets gesprongen en hard weggereden. Kijk, er is ook een andere Orde, dat is de Orde van de Bandelozen, die staan ver onderaan de ladder, die pakken wat ze pakken kunnen. Het zou op zich een positief effect kunnen hebben op het almaar dalende geboortecijfer in de door uitsterving bedreigde Franse dorpen, maar wij doen daar niet aan. Daar komt alleen maar trammelant van.
Nu het einde van de dag. We eindigden langs een riviertje, weer 90 km op de klok, genietend van de schaduw die de bomen ons bood, en prezen de namiddag. Helaas, blijkbaar was de hitte niet genoeg boetedoening, want onze chambre d'hôte bleek bovenop de enige in de omgeving te bekennen heuvel te liggen. Fokkerdefok! Met de tong op onze schoenen bereikten we de top. En daar gebeurde het, een helder licht scheen ons tegemoet. Twee kelken werden ons aangereikt, gevuld met geel vocht, met een wit schuimen kop, het alcoholpercentage gelijk aan dat van onze laatste helling, zo koel en lekker golfde dat door onze keel recht onze slokdarm in. En daarachter scheen een blauw licht, het glinsterde in de zon, het spiegelde, ik zag mijzelf erin en terwijl ik sprong kwam de vermoeide dag als een film voorbij. Een zwembad bij onze chambre d'hôte! Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. Amen.
-
28 Mei 2017 - 23:00
Alie:
Hallo jullie twee,
Jeetje wat weer een prachtig verslag, super dat jullie tocht, tot nu toe, zo harmonisch verloopt en jullie zo elkaar, toch nog weer beter leren kennen als vader en zoon super. Ik verheug me op het verslag morgen, wij zijn dan weer thuis, want onze vakantie zit er morgen op, wij hadden ook hele fijne twee weken met veel zon. Knuf -
28 Mei 2017 - 23:57
F. :
Zeg Jr., niet om het ėėn of ander maar .... woont Brigitte Bardot niet gewoon in die streek? Jouw vader kent zijn klassiekers, maar jij jonkie, jij tastte natuurlijk in het duister. Jouw vader lachte in zijn vuistje dat jij dacht dat het geboortecijfer van de streek daar nog mee op te krikken zou zijn. Haha! La BB is inmiddels ver in de 80, schat, maar geen spat veranderd qua Blondheid en maatvoering. De slang had je er bijna ingeluisd.... of ... bijna.. ?ik lees je tekst er nog eens goed op na... wat houdt dat precies in, dat jij haar je zegen hebt gegeven? Oh la la! Gelukkig kon je na afloop van de tocht afkoelen met koud bier in La Piscine. Of verscheen daar weer een andere Fata Morgana voor je geestesoog? En nee, dat is geen bijnaam van een andere filmster. Fijne dromen verder. -
29 Mei 2017 - 07:19
Calista:
Geweldig wat een heerlijk verslag, je moet schrijver worden Arie! Onvermoed talent! Goede reis weer vandaag! -
29 Mei 2017 - 12:46
Loes:
Wat schrijf je goed, zoon, ongekend talent. Iedere keer lachen! Dus jullie zijn een beetje de diepte ingegaan, niet het zwembad dus!
Ja, jij was onderweg dus moest er getrouwd worden, zo heette dat vroeger. Niet gepland, maar o zo gewenst! We hebben twee en halfjaar ingewoond voor we een flatje kregen, ook dat was het in die tijd gewoon dat getrouwde stellen inwoonden bij ouders vanwege de woningnood.
Fijn dat jullie genieten en hoe verder Frankrijk in, hoe mooier en dan moet Spanje nog komen!
Denk aan jullie, liefs!
-
29 Mei 2017 - 22:23
Else:
Lieve Aries,
Door omstandigheden heb ik een aantal verslagen gemist en viel nu meteen met mijn neus in deze zachte boter. Wat een genot om te lezen en ontroering naar aanleiding van jullie vader zooncontact. -
30 Mei 2017 - 08:35
Harm:
Wauw Arie. Je bent echt een man van vele talenten. Dat leest lekker weg. Ik zie het helemaal voor me en voel me bijna een beetje 'mee op vakantie'.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
