Dag 15, vrijdag 2 juni
Door: Arie jr
Blijf op de hoogte en volg Arie
02 Juni 2017 | Frankrijk, Saint-Aulaye
Mijn vader zei, volgens mij moet ik naar de opticien, ik zie een kathedraal midden in het graanveld staan. Ze lijken inderdaad op kathedralen, de graansilo's die we regelmatig tegenkomen. Evenals kathedralen prijken ze naar de hemel, niet om dichter bij onze lieve Heer te komen, maar om zoveel mogelijk graan op te slaan. Geen geestelijk maar vast voedsel.
Het was weer een hete en zonovergoten dag en weer een heuvelachtig terrein. Op en af, op en af. Vrijwel geen stukje horizontaal. Helaas genereert een afdaling onvoldoende bewegingsenergie om zonder te trappen omhoog te komen. Dus we schakelen ons een ongeluk. Het is wel elke keer een beloning als het naar beneden gaat, want het geeft verkoeling en een kick, en een heuvelachtig terrein geeft uitzicht rondom. Zo reden we kilometers lang over de top van een heuvel, in de lengterichting, zodat we zowel links als rechts mooie vergezichten hadden. De afdalingen zijn niet gevaarlijk - dit ter geruststelling van het thuisfront. Ze zijn overzichtelijk, geen scherpe bochten, goed wegdek, weinig verkeer. Voor het eerst hadden we vanmorgen geen gebakje bij de koffie, want we waren geen boulangerie op ons traject tegengekomen (zoals elke Frankrijk-ganger weet, serveren de cafés geen gebak bij de koffie). Veel dorpen die we passeren, zijn verlaten. De noodvoorraad muesli-repen van mijn vader kwam goed van pas. Na de koffie is de lunch is ons vast ritueel. We zorgen altijd dat we brood, kaas, yoghurtje en fruit (banaan/perzik) aan boord hebben en zoeken een mooi plekje op. Gisteren in een boomgaard onder kersenbomen. Toen we klaar waren hingen er niet veel kersen meer aan de boom. We nemen wat onze lieve Heer ons geeft en bedanken hem in een Romaans kerkje dat we onderweg bezoeken. En overal waar we komen groeten de Fransen ons bonjour, zwaaien zelfs naar ons vanuit hun auto. Onze Jacobschelp opent alle deuren. Waar we fout dreigen te rijden worden we gewezen op de juiste afslag. Messieurs, le chemin de Saint Jacques est ici! De Middeleeuwse pelgrim zal in dat geval hebben geloofd dat een engel hem heeft geholpen. De moderne mens gelooft alleen in het toeval.
Vanmiddag om 15 uur, 60 km op de klok, zagen we zo'n mooi plekje dat dit nadere bestudering vergde. Een meertje, dat gevoed werd door het riviertje La Dronne, waarin werd gezwommen. Een soort Hof van Eden, speciaal voor de door de hitte bevangen en door de heuvels vermoeide pelgrim. We besloten het bijltje erbij neer te leggen. Vlak naast het meertje was een camping met gites. We huurden een gite, ik heb gezwommen en we hebben onze vermoeide lijven ter ruste gelegd. Dit hadden we verdiend! Twee weken geleden zijn we gestart, en nu zitten we in Zuid-Frankrijk, vlak boven Bordeaux. Dat vereist een moment van rust, van herbezinning. En we besloten de dag met een eenvoudig doch voedzame maaltijd: fles witte wijn uit de regio, voorgerecht van gerookte zalm met kleine ijsbolletjes van asperge en artisjok (vader: sla met plakjes canard), Iberisch zwijn met gegrilde courgette, paprika en vele knoflookteentjes (vader: entrecôte), en een kaasplankje toe. Alles passend binnen de reglementen van de Orde van de Geneugten des Levens. Morgen compenseren we het wel weer met zelfkastijding in de heuvels. En terwijl ik dit schrijf laat een bosuil zijn langgerekte spookachtige roep horen, of hoor ik daar het gesnurk van mijn vader?
Het was weer een hete en zonovergoten dag en weer een heuvelachtig terrein. Op en af, op en af. Vrijwel geen stukje horizontaal. Helaas genereert een afdaling onvoldoende bewegingsenergie om zonder te trappen omhoog te komen. Dus we schakelen ons een ongeluk. Het is wel elke keer een beloning als het naar beneden gaat, want het geeft verkoeling en een kick, en een heuvelachtig terrein geeft uitzicht rondom. Zo reden we kilometers lang over de top van een heuvel, in de lengterichting, zodat we zowel links als rechts mooie vergezichten hadden. De afdalingen zijn niet gevaarlijk - dit ter geruststelling van het thuisfront. Ze zijn overzichtelijk, geen scherpe bochten, goed wegdek, weinig verkeer. Voor het eerst hadden we vanmorgen geen gebakje bij de koffie, want we waren geen boulangerie op ons traject tegengekomen (zoals elke Frankrijk-ganger weet, serveren de cafés geen gebak bij de koffie). Veel dorpen die we passeren, zijn verlaten. De noodvoorraad muesli-repen van mijn vader kwam goed van pas. Na de koffie is de lunch is ons vast ritueel. We zorgen altijd dat we brood, kaas, yoghurtje en fruit (banaan/perzik) aan boord hebben en zoeken een mooi plekje op. Gisteren in een boomgaard onder kersenbomen. Toen we klaar waren hingen er niet veel kersen meer aan de boom. We nemen wat onze lieve Heer ons geeft en bedanken hem in een Romaans kerkje dat we onderweg bezoeken. En overal waar we komen groeten de Fransen ons bonjour, zwaaien zelfs naar ons vanuit hun auto. Onze Jacobschelp opent alle deuren. Waar we fout dreigen te rijden worden we gewezen op de juiste afslag. Messieurs, le chemin de Saint Jacques est ici! De Middeleeuwse pelgrim zal in dat geval hebben geloofd dat een engel hem heeft geholpen. De moderne mens gelooft alleen in het toeval.
Vanmiddag om 15 uur, 60 km op de klok, zagen we zo'n mooi plekje dat dit nadere bestudering vergde. Een meertje, dat gevoed werd door het riviertje La Dronne, waarin werd gezwommen. Een soort Hof van Eden, speciaal voor de door de hitte bevangen en door de heuvels vermoeide pelgrim. We besloten het bijltje erbij neer te leggen. Vlak naast het meertje was een camping met gites. We huurden een gite, ik heb gezwommen en we hebben onze vermoeide lijven ter ruste gelegd. Dit hadden we verdiend! Twee weken geleden zijn we gestart, en nu zitten we in Zuid-Frankrijk, vlak boven Bordeaux. Dat vereist een moment van rust, van herbezinning. En we besloten de dag met een eenvoudig doch voedzame maaltijd: fles witte wijn uit de regio, voorgerecht van gerookte zalm met kleine ijsbolletjes van asperge en artisjok (vader: sla met plakjes canard), Iberisch zwijn met gegrilde courgette, paprika en vele knoflookteentjes (vader: entrecôte), en een kaasplankje toe. Alles passend binnen de reglementen van de Orde van de Geneugten des Levens. Morgen compenseren we het wel weer met zelfkastijding in de heuvels. En terwijl ik dit schrijf laat een bosuil zijn langgerekte spookachtige roep horen, of hoor ik daar het gesnurk van mijn vader?
-
02 Juni 2017 - 22:19
Else:
Wederom heerlijk om zo mee te kunnen genieten van jullie reis! Zo bijzonder mooi geschrevendoor jullie beiden dat ik de spierpijnen zelf voel, het Iberisch zwijn proef en het verkoelende meertje mindfull om me heen voel vloeien. Alleen weet ik niet waar jullie St. jacobsschelp zit. Heb ik de foto daarvan gemist?
Ik hoop dat jullie kunnen uitlopen op het schema om optimaal te kunnen ervaren. Liefs Else -
02 Juni 2017 - 23:07
Loes:
Er was eens een dolende ridder die windmolens aanzag voor reuzen!
Werd deze ridder op zijn stalen ros zo bevangen door de hitte dat hij graansilo's aanziet voor kathedralen?
Hopelijk is dat de oorzaak anders is het linea recta naar medico dr. Juan Duarte!
Zijn Dulcinea wacht in elk geval met smart op hem!
-
03 Juni 2017 - 00:22
Fleur:
Wat ben ik blij dat de reis zo voorspoedig verloopt: jullie zijn nog niet op de helft van de tijd en hebben al tweederde afgelegd, zo te zien? En dat meertje zal voldoende afkoeling hebben geboden om niet in iedereen die de Messieurs in een bepaalde richting wil dirigeren een Brigitte Bardot-achtige te zien, althans in dit fijne verslagje zie ik daarnaar geen enkele verwijzing meer. Dat er nog maar veel koele meertjes op jullie pad moge komen!
Overigens ziet men wel vaker - na de zoveelste fles witte wijn - een hooiberg voor een kathedraal aan of andersom. Daarvoor hoeft men niet naar de opticien of naar de Docteur, nee, een fles minder nutttigen bij het Dejeuner verhelpt dit euvel afdoende.
Tenslotte, Medelezer Else! Je vraagt waar de jakobsschelp zit bij deze fietspelgrims? Weet je waar Adam zijn vijgenblad draagt? Zou dat het zijn waar de Fransozen onze fietsende pelgrims aan herkennen ? Want die guitige, strakke fietspakjes met aangehechte bretels lijken natuurlijk in niets op de eenvoudige bruine pij met aangehecht koord, waaraan men vroeger de pelgrims al van heinde en ver kon herkennen. Misschien lichten ze in het volgende verslag wel een tipje van de sluier, pardon, schelp op.
-
03 Juni 2017 - 21:36
Else:
Nu is het genieten van Fleur op zoek naar het volgende reisverslag. Denkend aan die Sint Jacobsschelpen zijn wij ze vanavond maar gaan eten. Goddelijk
Duurt wel lang voor Loes en Fleur voordat ze die jongens weer in hun armen kunnen sluiten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
