Dag 6, woensdag 24 mei
Door: Arie jr
Blijf op de hoogte en volg Arie
24 Mei 2017 | Frankrijk, Saint-Quentin
Zo gaat die goed, zo gaat die beter alweer een kilometer! Dat heb ik vandaag 90 keer gezongen. Na het ontbijt - in de tuin zagen we een groene specht - zijn we naar de farmacie gegaan. Mijn rechter achillespees heeft andere ideeën van een vakantie en is geïrriteerd en dik. Tube
diclofenac gekregen van een leuke apothekers dame. Mijn vader werd verpleegd aan de schaafwond op zijn knie, in een verpleegkamertje. Gratis! Het duurde best lang en ik begon mij af te vragen waar hij nog meer voor werd behandeld. Hierna reden we Marchiennes uit over een prachtig stil fietspad langs een kanaal. Hierna kwamen we door een versnipperd landschap van mijnbouwplaatsjes, oude koeltorens en plattelandsdorpen. Vrij saai, maar de zingende veldleeuwerikken maakten een hoop goed. Nog een foto gemaakt speciaal voor mijn vriend Hans, van een vogel in landscape, zodat hij geen last krijgt van zijn tere nekje. Helaas was de vogel overleden, sorry ik kon hem niet meer ontwijken. Maar ik kwam wel van rechts! In Cambrai, een oud stadje, koffie gedronken. Dat doen we elke dag na zo'n 30 à 40 km: koffie, taart en slagroom. Dat laatste laat mijn vader staan vanwege zijn lactose intolerantie, want daar krijgt hij flatulentie van. Daar ben ik blij om want ik fiets meestal achter hem. Koffie en taart, daar genieten we elke dag van. We zijn dan wel pelgrims, maar niet van die sobere. Wij scharen ons onder de Orde van de Geneugten des Levens. Dat is een vrij progressieve orde waar veel mag, maar wel met enkele basisverplichtingen. Die bestaan uit elke dag minimaal 1 kerkbezoek, met gebed en/of kaarsje aansteken en/of de biecht, én een stempeltje halen voor het pelgrimspaspoort. De pelgrimsorde van de
Geneugten des Levens wordt niet overal geaccepteerd. We proberen het voor ons te houden door vooral vroom te kijken maar de pastoor van Mechelen keek daar dwars doorheen. Vandaar onze breuk met dit bisdom. Er zijn ook veel strengere ordes, waarvan het hoogste haalbare de Fransiscaners zijn. Zij gaan naar Santiago, barrevoets, of op de fiets maar dan zonder lucht in de banden. Onderweg kwamen we een vermoeide pelgrim tegen die langs de kant van de weg zat. Ik bood hem een Snelle Jelle aan die ik van onder mijn fietstas opdiepte. Hij pakte hem aan, en gooide hem vervolgens over zijn schouder weg. Dat was dus een strenge. Toen we verder gingen hoorde ik hem zeggen: Saboteurs! Dat is Frans voor prutsers. Enfin, na onze koffie met gebak met slagroom snel een kaarsje opgestoken - zie foto (zelf even kantelen) - en een stempel gehaald. Hierna kwamen we door een mooi landschap met wat langere heuvels. Voor het eerste moesten we regelmatig naar het kleine rad schakelen. Maar daar tegenover stonden weer een paar mooie afdalingen. Absoluut ongevaarlijk vanwege goed overzicht, geen kruisende wegen en goed asfalt (dit ter geruststelling van onze vrouwen die het liefste een snelheidsbegrenzer op onze fietsen hadden willen monteren). We volgden de bovenloop van de Schelde. België's economische levensader was hier gereduceerd tot een 1 meter breed stroompje. We kwamen zelfs langs de bron van de Schelde, niet groter dan de afvoer van een urinoir. Daar hebben we hem dan ook voor gebruikt. Wat zullen ze bij de eerste waterzuivering een hoge concentratie aan bier aantreffen. Het laatste deel van de route ging langs het kanaal van St. Quentin. Het voordeel van fietsen langs een kanaal is dat het vlak is. St. Quentin is ons eindpunt voor deze dag, een stad van Romeinse oorsprong met een schitterende gotische basiliek met een mooi vloerlabyrint. S Avonds op terras gegeten, met een heerlijke halve liter Affligem. We doen ons best om onze orde in stand te houden!
diclofenac gekregen van een leuke apothekers dame. Mijn vader werd verpleegd aan de schaafwond op zijn knie, in een verpleegkamertje. Gratis! Het duurde best lang en ik begon mij af te vragen waar hij nog meer voor werd behandeld. Hierna reden we Marchiennes uit over een prachtig stil fietspad langs een kanaal. Hierna kwamen we door een versnipperd landschap van mijnbouwplaatsjes, oude koeltorens en plattelandsdorpen. Vrij saai, maar de zingende veldleeuwerikken maakten een hoop goed. Nog een foto gemaakt speciaal voor mijn vriend Hans, van een vogel in landscape, zodat hij geen last krijgt van zijn tere nekje. Helaas was de vogel overleden, sorry ik kon hem niet meer ontwijken. Maar ik kwam wel van rechts! In Cambrai, een oud stadje, koffie gedronken. Dat doen we elke dag na zo'n 30 à 40 km: koffie, taart en slagroom. Dat laatste laat mijn vader staan vanwege zijn lactose intolerantie, want daar krijgt hij flatulentie van. Daar ben ik blij om want ik fiets meestal achter hem. Koffie en taart, daar genieten we elke dag van. We zijn dan wel pelgrims, maar niet van die sobere. Wij scharen ons onder de Orde van de Geneugten des Levens. Dat is een vrij progressieve orde waar veel mag, maar wel met enkele basisverplichtingen. Die bestaan uit elke dag minimaal 1 kerkbezoek, met gebed en/of kaarsje aansteken en/of de biecht, én een stempeltje halen voor het pelgrimspaspoort. De pelgrimsorde van de
Geneugten des Levens wordt niet overal geaccepteerd. We proberen het voor ons te houden door vooral vroom te kijken maar de pastoor van Mechelen keek daar dwars doorheen. Vandaar onze breuk met dit bisdom. Er zijn ook veel strengere ordes, waarvan het hoogste haalbare de Fransiscaners zijn. Zij gaan naar Santiago, barrevoets, of op de fiets maar dan zonder lucht in de banden. Onderweg kwamen we een vermoeide pelgrim tegen die langs de kant van de weg zat. Ik bood hem een Snelle Jelle aan die ik van onder mijn fietstas opdiepte. Hij pakte hem aan, en gooide hem vervolgens over zijn schouder weg. Dat was dus een strenge. Toen we verder gingen hoorde ik hem zeggen: Saboteurs! Dat is Frans voor prutsers. Enfin, na onze koffie met gebak met slagroom snel een kaarsje opgestoken - zie foto (zelf even kantelen) - en een stempel gehaald. Hierna kwamen we door een mooi landschap met wat langere heuvels. Voor het eerste moesten we regelmatig naar het kleine rad schakelen. Maar daar tegenover stonden weer een paar mooie afdalingen. Absoluut ongevaarlijk vanwege goed overzicht, geen kruisende wegen en goed asfalt (dit ter geruststelling van onze vrouwen die het liefste een snelheidsbegrenzer op onze fietsen hadden willen monteren). We volgden de bovenloop van de Schelde. België's economische levensader was hier gereduceerd tot een 1 meter breed stroompje. We kwamen zelfs langs de bron van de Schelde, niet groter dan de afvoer van een urinoir. Daar hebben we hem dan ook voor gebruikt. Wat zullen ze bij de eerste waterzuivering een hoge concentratie aan bier aantreffen. Het laatste deel van de route ging langs het kanaal van St. Quentin. Het voordeel van fietsen langs een kanaal is dat het vlak is. St. Quentin is ons eindpunt voor deze dag, een stad van Romeinse oorsprong met een schitterende gotische basiliek met een mooi vloerlabyrint. S Avonds op terras gegeten, met een heerlijke halve liter Affligem. We doen ons best om onze orde in stand te houden!
-
24 Mei 2017 - 22:52
Jan:
Mooie reis met veel herkenbaars!!!
En ...... Affligem is toch een kloosterbier, dus je hoeft je als pelgrim niet schuldig te voelen, de monniken drinken het immers zelf ook. En wie weet, misschien nog wel veel meer dan jullie!!!
Blijf genieten,
Jan Meesters -
24 Mei 2017 - 23:06
Hans:
Ken je het 11e gebod? Gij zult genieten!
Morgen klimmen wij ook op de fiets. Het is dan tenslotte Hemelvaartsdag. Ons doel is Appelscha. Misschien dat we onderweg een stukje met de trein gaan. We zijn immers geen pelgrims. Veel sterkte met je achillespees, Arie! -
25 Mei 2017 - 00:07
Paul:
Leuk verhaal weer Arie. Jammer van die merel(?) maar prachtige foto's oo! Gij zijt op de goede weg broeders.... ;) -
25 Mei 2017 - 10:10
Fleur:
Apotheekstertje? Verpleegstertje? Liters bier? Orde der Geneugten? Als ik dat geweten had, had ik niet om een snelheidsbegrenzer gevraagd, maar om een heel andersoortige begrenzer! Mon Dieu! -
25 Mei 2017 - 12:27
Floris:
Zozo mannen, ik had de blog een paar dagen niet gelezen. Zojuist de achterstand ingelopen.
En kan me niet aan de indruk onttrekken dat de pelgrimage verwordt tot een hedonistisch spektakel. Verhalen over allerhande onbegrensde genietingen en mateloosheid; de pelgrims van weleer draaien zich om in hun graven. Geweeklaag over schaafwondjes en Achillespezen, en dat terwijl men vroeger blootsvoets in een lendendoek over doornige paden strompelde zonder morren, de blik op den hemelen gericht. Laat u inspireren door deze noeste lopers van weleer, demonteert uw poezelige gelzadeltjes en vervolgt uw fietstocht als De Orde Van De Zadelpen!
Hoe dan ook: bike long and prosper!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
