Dag 11: Van Zamora naar Figueruela, 81 km

We konden niet vertrekken vanmorgen. De fietsen stonden in de kelder van ons hotel achter een gesloten deur en de hoteldame had ons gezegd dat de kelderdeur ‘s morgens open zou zijn. Wij gingen vanmorgen om kwart voor 8 naar de kelder, popelend om te vertrekken, en jullie raden het al: de deur was op slot. De receptie was niet bemand (bevrouwd in dit geval) en de hoteldame reageerde niet op haar mobiele telefoon waarvan het nummer op het hotelkaartje stond. We gingen dan maar naar de stad om te gaan ontbijten. Na terugkomst was de kelderdeur nog steeds dicht. Mijn vader besloot naar het vlakbij gelegen politiebureau te gaan, ik bleef wachten in het hotel en probeerde af en toe het telefoonnummer van de hoteldame, maar dat was nog steeds vruchteloos. Op het moment dat mijn vader met de sterke arm aankwam, het was inmiddels 9 uur, belde de hoteldame mij en kwam alles uiteindelijk goed. Op de fiets dacht ik dat het vast en zeker de goddelijke voorzienigheid was geweest, die ons pelgrims deze vertraging had bezorgd om ons te behoeden voor een zeker gevaar, dat ingetreden zou zijn als we eerder waren vertrokken.
Het was erg hard werken vandaag. Ten eerste woei de wind stevig uit het westen en omdat wij ons west/noordwestwaarts begaven, hadden wij hem vaak tegen. Ten tweede lagen er veel heuvels op onze route, het was de hele tijd klimmen en dalen. Er lag werkelijk geen stuk weg horizontaal. Het vervelende van harde tegenwind is dat er geen beloning op volgt. Het blijft hard trappen. Een heuvel beklimmen is ook hard werken maar dan liggen er twee beloningen in het verschiet, namelijk die van het uitzicht en die van de afdaling. Tegenwind gaat maar door. Er volgt geen moment dat de wind 180 graden draait. En wat de tegenwind er nog een schepje bovenop doet, is dat het de afdeling frustreert. Komt er een lekkere afdaling aan, moet je nog trappen! De enige meevaller was dat het niet meer zo heet is, krap 19 graden en dat is de helft van de temperatuur van vorige week. En het is nog steeds droog. Daar schijnt morgen overigens verandering in te komen maar laat ik niet op de feiten vooruitlopen.

Landschappelijk was het een prachtige route met al die heuvels. We volgden kleine, bochtige weggetjes met nauwelijks autoverkeer. De gele brem en de lavendel stonden in bloei. De vogels trokken zich niets aan van de wind en floten dat het een lieve lust was. We passeerden kleine boerendorpjes waar de mensen zelf in hun behoeften voorzien door wat vee te houden of een klein stukje land te bewerken dat gelegen is aan de rand van het dorp. Heel af en toe is er een barretje. Daar drinken we koffie en verbazen ons over de werklieden die al om 10 uur aan bier en wijn zitten, om de tortilla die ze als ontbijt hebben besteld weg te spoelen.
We zitten aan de rand van Spanje, tegen de grens van Portugal aan. De hostel die we hadden bedacht als overnachtingsplek bleek gesloten te zijn. Uiteindelijk zijn we beland op een camping in een trekkershut, midden in natuurgebied waar wolven hun territorium hebben. We houden de deur vannacht op slot.